Berichten

De beste fout van: Svenja Vollmer

“Mijn onderbuikgevoel zei het. Mijn collega’s zeiden het. Ik negeerde al die stemmen en nam de verkeerde kandidaat aan.”

We zijn soms zo bang om fouten te maken, dat we uit angst voor de eventuele gevolgen geen actie ondernemen. Bang om te falen, bang voor wat onze omgeving ervan vindt, bang dat het niet in ons “Instagrammable perfect life” past…

Zonde, want fouten maken is DE manier om te leren en om jezelf te ontwikkelen. En dus vieren wij bij Doors Open het maken van fouten! Elke maand interviewen we ondernemers, leiders, topsporters… Mensen die net als jij met vallen en opstaan zijn gekomen waar ze nu zijn. Zij vertellen over hun beste fout: een fout waar ze veel van geleerd hebben en die ze verder heeft geholpen in hun ontwikkeling.

In deze editie

Svenja Vollmer

Woonplaats: Den Haag

Beroep: Teamleider “Youth and Women Empowerment”, Division for Peace, United Nations Institute for Training and Research

Een belangrijk onderdeel van Svenja’s baan bij het United Nations Institute for Training & Research (UNITAR) is het aannemen van zowel consultants als stagiairs om haar team te ondersteunen bij het implementeren van trainings- en ontwikkelingsprojecten. Recentelijk was er behoefte aan een nieuw teamlid voor een specifiek project. Svenja wist van tevoren dat een hectische planning in die periode van het jaar niet dezelfde mogelijkheden voor begeleiding en mentorschap bood zoals ze dat normaal gesproken kan bieden. Dat hield in dat ze iemand nodig had met ervaring, een steile leercurve en de mogelijkheid om zelfstandig te werken. Uiteindelijk nam ze iemand aan die aan geen enkele van deze voorwaarden voldeed.

Wat heb je fout gedaan tijdens het selectieproces van deze specifieke kandidaat?

Wanneer ik aan het recruiten ben, word ik altijd geconfronteerd met een moreel dilemma. Ik voel dat het mijn taak en de taak van UNITAR is – we zijn tenslotte een trainingsinstituut én onderdeel van de Verenigde Naties – om empowerende mogelijkheden te bieden en diversiteit te omarmen. Het streven van de VN is om een afspiegeling te zijn van de wereld, en dus let ik daar altijd op tijdens het recruitmentproces.

Voor deze specifieke rol stonden er 3 mogelijke kandidaten op de uiteindelijke shortlist, allen met een verschil in zowel culturele als educatieve achtergrond. Uiteindelijk nam ik één van de kandidaten aan. Zij was niet degene met de beste kwalificaties, maar sloot goed aan bij mijn waarden van diversiteit en empowerment. Door deze waarden de hoogste prioriteit te geven, plaatste ik mijn eigen behoefte en de behoefte van de organisatie op een tweede plaats.

“Het bleek een vergissing te zijn die voor beide partijen negatieve gevolgen had.”

Voor mijn teamlid, dat niet bekend was met het werkveld van de VN, noch onze manier van werken, was het behoorlijk frustrerend. Zij kreeg niet de tijd, aandacht en begeleiding die ze nodig had. Tegelijkertijd zat ík nog steeds met een deadline en een project dat tot uitvoer gebracht moest worden.

Wat heb je hier van geleerd?

Dit heeft me laten inzien dat het belangrijk is om realistisch te zijn wanneer je een keuze maakt voor een nieuw teamlid, je tijd en middelen in ogenschouw nemend. En natuurlijk moet je dat ook in balans zien te brengen met je emoties en gedachten, evenals met de waarden en behoeften van de organisatie op dat moment.

Mijn trainershart kiest nagenoeg altijd de kant van de underdog. Ik ben een zeer meelevend persoon en als ik iemand zie die het in zich heeft – en dat had deze vrouw – denk ik meteen: “Ik kan deze persoon empoweren.” En áls ik deze specifieke kandidaat voor dezelfde of een ander positie had aangenomen op een ander moment, weet ik zeker dat het veel beter had uitgepakt voor ons allebei. Voor toekomstige selectierondes zal ik er dan ook voor zorgen dat ik aan de verwachtingen en behoeften van zowel de organisatie als het teamlid kan voldoen.

Is er iets wat je anders had kunnen doen?

Ja. Mijn collega’s gaven vanaf het begin al hun twijfels aan over mijn selectie en de achterliggende redenen. En heel eerlijk, ook mijn onderbuikgevoel zei dat ik haar niet de begeleiding kon geven die ze nodig had. Ik heb mijn waarden de overhand laten nemen in mijn beslissing en dat heeft uiteindelijk niemand goed gedaan.

Ik heb overigens ook de neiging om altijd te denken dat de makkelijkste keuze de verkeerde keuze is. Dat het niet juist is om de kandidaat aan te nemen die nauwelijks begeleiding nodig heeft, daarmee maak je het jezelf te makkelijk. Nu weet ik dat het af en toe, voor ieders bestwil, goed is om juist wel voor zo’n oplossing te gaan. We moeten niet zo streng zijn voor onszelf!

De beste fout van: Cees Juffermans

“Ik weet nog dat ik dacht: “wat moet ik nu doen?” Dit was mijn droom. Dít was waar ik als klein jongetje elke avond aan dacht voor ik in slaap viel. En door mijn eigen stomme fout was mijn kans verkeken.”

We zijn soms zo bang om fouten te maken, dat we uit angst voor de eventuele gevolgen geen actie ondernemen. Bang om te falen, bang voor wat onze omgeving ervan vindt, bang dat het niet in ons “Instagrammable perfect life” past…

Zonde, want fouten maken is DE manier om te leren en om jezelf te ontwikkelen. En dus vieren wij bij Doors Open het maken van fouten! Elke maand interviewen we ondernemers, leiders, topsporters… Mensen die net als jij met vallen en opstaan zijn gekomen waar ze nu zijn. Zij vertellen over hun beste fout: een fout waar ze veel van geleerd hebben en die ze verder heeft geholpen in hun ontwikkeling.

In deze editie:

Cees Juffermans

Woonplaats: Stompwijk

Beroep: voormalig Olympisch sporter, Chief Marketing Officer bij de Invictus Games 2020.

Cees Juffermans heeft op 12 februari 2006 tijdens de Olympische Spelen in Turijn dé kans om Nederlandse sportgeschiedenis te schrijven. Hij staat in de halve finale van de 1500 meter shorttrack. De finale in zicht, kans op een medaille, nog nooit was dat een Nederlandse shorttracker gelukt. Hoewel de sport in Nederland op dat moment nog relatief klein is, wordt Cees op die bewuste zondag in één klap internationaal bekend. Alleen niet op de manier waarop hij dat had gehoopt…

Voor het oog van honderden camera’s, duizenden toeschouwers in het stadion en miljoenen televisiekijkers wordt de Stompwijker in de laatste bocht onreglementair onderuit geschaatst. Bij shorttrack betekent dat een vrijbrief voor de volgende ronde. De finale dus. Maar dan moet je wél de rit helemaal uitrijden. En dat is wat Cees niet doet. Slechts enkele meters voor de finishlijn stapt hij van het ijs af. Dat wordt in de sport gezien als opgave, als een “did not finish”. Weg plek in de finale, weg kans op een medaille. Door deze vergissing valt Cees terug naar de 18e plek in het eindklassement en spat zijn jongensdroom uiteen.

Wat gebeurde er met je toen je erachter kwam?

“Pas in de kleedkamer realiseerde ik me wat er was gebeurd. Ik ken de regels. Sterker nog: tijdens het trainen werd er altijd op gehamerd. Wat er ook gebeurd, zorg dat je altijd over die finishlijn komt. Waarom ik voortijdig van het ijs af ben gestapt, weet ik niet. Ik heb een complete black-out gehad.”

Als topsporter ben je natuurlijk niet alleen, je hebt een heel team om je heen. Toch wijst Cees niet met zijn vinger naar een ander. “Natuurlijk kan ik bij mezelf denken “waarom waarschuwt niemand me op dat moment dat ik mijn race af moet maken?” Maar de verantwoordelijkheid ligt uiteindelijk bij mezelf. Ik ben ook vrij kort na mijn fout naar de media gestapt om dat duidelijk te maken.”

Wat heb je hier van geleerd?

“Heel veel. Ik maak nog steeds fouten, elke dag. Dat doen we allemaal. Maar dit is zo’n fout die je nooit meer vergeet. Het klinkt gek, maar het heeft me heel veel gebracht. Het deed me inzien dat we vaak zo gefocust zijn op het eindresultaat, terwijl het proces ernaartoe misschien nog wel veel belangrijker is dan het doel zelf. Als je dromen hebt, gá ervoor. Laat je niet tegenhouden. En ja, je gaat een keer gigantisch op je bek. In mijn geval letterlijk dan. So what? Daar kom je overheen. De wereld stort echt niet in.”

“Van fouten word je alleen maar sterker. Ik stond ineens in de spotlight, iedereen vond wat van me. Ik heb ervoor gekozen de negatieve kritiek naast me neer te leggen.”

Het deed me beseffen dat de mensen die dichtbij je staan, je niet afrekenen op deze fouten. De negatieve reacties kwamen vooral van mensen die verder van me afstonden. Overigens niet alleen toen ik deze fout maakte. Topsport kan best wel eenzaam zijn. Waar anderen van mijn leeftijd in het weekend de kroeg in doken, was ik keihard aan het trainen. Natuurlijk kreeg ik daar wel eens opmerkingen over, maar ik heb ervoor gekozen daar niet naar te luisteren. Dat wil ik anderen ook meegeven: trek je er niks van aan, wat anderen over je zeggen of van je vinden. Het is JOUW droom, het zijn JOUW keuzes. Doe wat je leuk vindt en bedenk waar je het voor doet. Waar sta je elke dag voor op? Ook al maak je fouten, geef niet op en probeer vandaag dan net weer een beetje beter te zijn dan gister.”  

Wat ben je anders gaan doen na deze fout?

“Ik ben vooral gaan kijken naar mijn topsportcarrière als geheel, in plaats van dat ene doel op zich. Ik heb dan misschien geen Olympische medaille weten te halen, maar ik heb voor mijn gevoel toch alles uit die droom gehaald wat er in zat. En de ervaringen, het netwerk dat ik in die jaren heb opgebouwd, daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van. Ook ben ik anders gaan kijken naar wat nou écht belangrijk is. Wat wil ik “achterlaten”? Hoe maak ik het verschil in de maatschappij? Die misser in Turijn heeft me daar wel over aan het denken gezet. Het zou toch vreselijk zijn als je terugkijkt op je carrière en je moet beseffen dat je alleen maar dingen hebt gedaan waarvan anderen verwachten dat je ze doet in plaats van het najagen van je eigen dromen!”


Wil jij ook vertellen over jouw beste fout? Deel hem via info@doors-open.nl en wie weet ben jij de volgende in onze rubriek!

De beste fout van: Suzanne Mau-Asam

“Mijn onderbuikgevoel zei: dit moet je niet doen. Ik heb het weggedrukt. Achteraf bleek dat mijn gevoel juist was.”

We zijn soms zo bang om fouten te maken, dat we uit angst voor de eventuele gevolgen geen actie ondernemen. Bang om te falen, bang voor wat onze omgeving ervan vindt, bang dat het niet in ons “Instagrammable perfect life” past…

Zonde, want fouten maken is DE manier om te leren en om jezelf te ontwikkelen. En dus vieren wij bij Doors Open het maken van fouten! Elke maand interviewen we ondernemers, leiders, topsporters… Mensen die net als jij met vallen en opstaan zijn gekomen waar ze nu zijn. Zij vertellen over hun beste fout: een fout waar ze veel van geleerd hebben en die ze verder heeft geholpen in hun ontwikkeling.

In deze editie

Suzanne Mau-Asam

Woonplaats: Den Haag

Beroep: Oprichtster en eigenaresse van Doors Open (Learning & Development bureau) en Doors Open Female Hub (coworking & co-learning voor vrouwelijke ondernemers)

Suzanne Mau-Asam

Wat is jouw beste fout?

“In januari 2018 heb ik naast Doors Open de Female Hub geopend. Dat was een flinke klus: ik moest op zoek naar een geschikt pand, dit moest verbouwd worden en de marketingmachine moest aan. En dit allemaal in 3 maanden tijd en “tussen de bedrijven door”, want ik was voor Doors Open gewoon bezig met leiderschapstrajecten, Learning & Development advies en teambuildingsopdrachten. Omdat ik zelf ook heel veel aan mijn eigen ontwikkeling werk, zou ik in januari naar Californië reizen voor een opleiding tot somatic coach aan het Strozzi Institute. Dit viel precies samen met de opening en eerste weken van de Female Hub. En dus had ik operationele ondersteuning nodig. Iemand die tijdens mijn afwezigheid de zaak open kon houden. Via een vriendin van mij kreeg ik een tip voor iemand, die ‘echt heel goed was’.”

“Ik ben er omzet door misgelopen en heb tegelijkertijd veel kosten gemaakt. Ik heb de samenwerking beëindigd, maar de weken dat ik afwezig was heb ik natuurlijk niet meer in kunnen halen.”

“Ik ging in gesprek met de betreffende freelancer. Mijn onderbuikgevoel zei ‘Suzanne, dit moet je niet doen. Jullie zitten niet op één lijn. Ik ben bang dat ze niet kan leveren wat jij nodig hebt.’ Ik drukte dit gevoel weg, probeerde het te rationaliseren. Ik kon toch wel vertrouwen op de mening van mijn vriendin? En daarnaast, ik had iemand nodig en zoveel tijd om een ander alternatief te vinden had ik niet.

Het onbehaaglijke gevoel bleef. Ook toen ik de sleutel van de Female Hub overhandigde was ik nog steeds niet 100% overtuigd dat dit de juiste beslissing was. Toch stapte ik het vliegtuig in. Weer probeerde ik mijn ratio de overhand te laten voeren. ‘Je kunt vanuit de VS bellen, Skypen, mailen en zo controle houden over hoe het gaat.’

Toen ik terugkwam uit de VS bleek echter dat ik wél naar mijn gevoel had moeten luisteren. Taken waren niet uitgevoerd volgens de instructies en het kwaliteitsniveau was bij lange na niet wat ik van mezelf en mijn partners verwacht. Ik ben er omzet door misgelopen en heb tegelijkertijd veel kosten gemaakt. Ik heb de samenwerking beëindigd, maar de weken dat ik afwezig was heb ik natuurlijk niet meer in kunnen halen.”

“Het is wetenschappelijk bewezen dat het voorste gedeelte van je hersenen minder goed werkt zodra je onder druk staat.”

Wat heb je hier van geleerd?

“Drie belangrijke lessen. Allereerst wil het feit dat iemand een vriend(in) van je is, niet zeggen dat hij/zij zakelijk gezien ook dezelfde visie heeft. Zakelijke relaties zijn écht anders dan vriendschappelijke relaties. Het is belangrijk om je daarvan bewust te zijn en ook om dingen gescheiden te houden. Dat wil niet zeggen dat je nooit met vrienden of vriendinnen kunt samenwerken. Maar je moet wel zorgen dat je goed op één lijn zit wat betreft ondernemerschap en zakendoen. Ik denk dat ik het daarom ook zo fijn vind om bijvoorbeeld met mensen samen te werken die net als ik aan de Hotelschool hebben gestudeerd. Voor mijn gevoel hebben zij dezelfde manier van denken en werken. Je hoeft het echt niet altijd met elkaar eens te zijn, maar je moet wel op één lijn zitten wat betreft de belangrijke kaders. Binnen die kaders kun je van mening of inzicht verschillen.

Ten tweede werd ik dankzij deze situatie maar weer eens geconfronteerd met het feit hoe belangrijk het is om naar je gevoel te luisteren. Ja, big data, analyse van statistieken, technologie, het is allemaal waardevol voor bedrijven. Ik zet voor mijn ondernemingen ook targets, ik analyseer de “harde” resultaten, maar uiteindelijk denk ik dat “dingen op gevoel doen” net zo belangrijk is. Dat gevoel is er niet voor niks. In onze maatschappij blijft dit nog wel eens onderbelicht en dat is zonde.

Tot slot heeft deze fout me nog meer doen realiseren hoe belangrijk het is om, als je gestresst bent, even pauze te nemen. Het is wetenschappelijk bewezen dat het voorste gedeelte van je hersenen minder goed werkt zodra je onder druk staat. Daardoor neemt de kans dat je een verkeerde beslissing neemt toe. Het “ik slaap er even een nachtje over” kan je echt helpen om dingen van een andere kant te bekijken.”

Was er een alternatief, waardoor je deze fout had kunnen voorkomen?

“Mijn alternatief was om de opening van de Female Hub uit te stellen. Dan had ik meer tijd gehad om rustig een beslissing te nemen en had ik voor een andere partner kunnen kiezen. Ik wilde echter per sé de opening door laten gaan. Ik denk niet dat ik dit achteraf bekeken anders had gedaan.”

Wat ben je anders gaan doen na deze fout?

“Ik ga bewuster met mijn gevoel om. Ik maak in mijn werk steeds meer gebruik van de somatics technieken. In tegenstelling tot de meer traditionele methoden, waar het IQ (de intelligentie) en EQ (de emotie) als losse ‘delen’ worden gezien, gaat deze theorie er vanuit dat je als mens niet uit afzonderlijke onderdelen bestaat, maar dat lichaam, brein en geest één geheel vormen.

Somatics technieken helpen je om bewuster op je gevoel af te gaan en dit kan heel waardevol zijn, zowel in je privéleven als in zakelijke omgevingen. Het leert je om continu te reflecteren: wat voel ik en waarom voel ik dit? Ook helpt het je om niet steeds a la minute te beslissen. Dit hoeft helemaal niet. Tenzij het een situatie is van leven of dood, zoals een brandend huis.

Ik kan niet zeggen dat ik blij ben dat ik deze fout heb gemaakt, maar ik heb er wel ontzettend veel van geleerd. En dat helpt me in mijn verdere ontwikkeling!”


Wil jij ook vertellen over jouw beste fout? Deel hem via info@doors-open.nl en wie weet ben jij de volgende in onze rubriek!