De beste fout van: Svenja Vollmer

"Mijn buikgevoel zei het. Mijn collega's zeiden het. Ik negeerde alle stemmen en nam uiteindelijk de verkeerde kandidaat voor de baan aan."

Soms zijn we te bang om fouten te maken, dat we uit angst voor de mogelijke gevolgen geen actie ondernemen. Bang om te falen, bang voor wat onze omgeving ervan vindt, bang dat het niet in ons "Instagrammable perfecte leven" past...

En dat is zo jammer, want fouten maken is dé manier om te leren en jezelf te ontwikkelen. Daarom vieren we bij Doors Open het maken van fouten! Elke maand interviewen we ondernemers, leiders, topsporters... Mensen die, net als je, zijn gekomen waar ze zijn door te falen en weer op te staan. Zij hebben ons verteld over hun beste fout: een fout die hen veel heeft geleerd en enorm heeft geholpen in hun development.

In deze editie

Svenja Vollmer

Verblijfplaats: Den Haag

Beroep: Teamleider Jeugd en Vrouwenemancipatie, Afdeling Vrede, Instituut voor Opleiding en Onderzoek van de Verenigde Naties

Een belangrijk onderdeel van Svenja's werk bij het Institute for Training & Research van de Verenigde Naties (UNITAR) is het werven van consultants en stagiaires om haar team te ondersteunen bij het uitvoeren van projecten op het gebied van training en capaciteitsopbouw. Nog niet zo lang geleden was ze op zoek naar een nieuw teamlid voor een specifiek project. Ze wist van tevoren dat een hectisch schema in dat deel van het jaar geen ruimte zou bieden voor hetzelfde soort mentorschap en begeleiding die ze gewoonlijk aan haar teamleden biedt, dus ze had iemand nodig met ervaring, een steile learning curve en het vermogen om zelfstandig te werken. Uiteindelijk nam ze iemand aan die geen van deze vaardigheden bezat.

Wat heb je verkeerd gedaan tijdens het selectieproces voor deze specifieke kandidaat?

Als ik aan het werven ben, sta ik altijd voor een soort moreel dilemma. Ik heb het gevoel dat het mijn rol en die van UNITAR is - ik bedoel, we zijn een opleidingsinstituut  EN onderdeel van de Verenigde Naties - om mensen empowermentmogelijkheden te bieden en diversiteit te omarmen. Het streven van de VN is om de hele wereld te portretteren, dus daar besteed ik altijd aandacht aan in het wervingsproces.

Voor deze specifieke functie had ik 3 mogelijke kandidaten op de shortlist staan, allemaal met een andere culturele achtergrond en opleiding. Uiteindelijk heb ik een van de kandidaten aangenomen. Zij was niet de meest gekwalificeerde, maar ze voldeed aan mijn waarden van diversiteit en empowerment. Maar door deze waarden voorop te stellen, plaatste ik mijn eigen behoeften en de behoeften van de organisatie op de tweede plaats.

"Het bleek een fout te zijn die beide partijen op een negatieve manier heeft beïnvloed."

Voor mijn teamlid, dat niet bekend was met de VN-context en niet gewend was aan onze manier van werken, was het een behoorlijk frustrerend moment, omdat ze niet de tijd, toewijding en begeleiding kreeg die ze nodig had. Aan de andere kant had ik nog steeds te maken met een deadline en een klus die geklaard moest worden.

Wat heb je hiervan geleerd?

Het liet me zien dat het belangrijk is om realistisch te zijn bij het maken van een keuze voor een nieuw teamlid, kijkend naar jouw eigen tijd en middelen. En natuurlijk dat je een evenwicht moet vinden tussen jouw emoties en rationele gedachten, evenals jouw waarden en de behoeften van de organisatie op dat moment. Mijn trainershart gaat bijna altijd uit naar de underdog. Ik ben een erg meelevend persoon en als ik iemand zie met potentieel - en deze vrouw had dat zeker - dan denk ik meteen: "Ik kan deze persoon kracht geven". En als ik deze persoon op een ander moment had aangenomen voor dezelfde of een andere functie, dan weet ik zeker dat het voor ons allebei veel beter zou hebben uitgepakt. Dus bij toekomstige selectieprocessen zal ik ervoor zorgen dat ik zowel aan de behoeften van de organisatie als aan die van het teamlid kan voldoen.

Is er iets wat je anders had kunnen doen?

Ja. Mijn collega's waren heel eerlijk tegen me en uitten vanaf het begin hun twijfels over mijn selectie en de redenen daarvoor. En eerlijk gezegd zei mijn gevoel me ook dat ik niet in staat zou zijn om haar de begeleiding te geven die ze nodig had. Ik baseerde mijn beslissing te veel op mijn waarden en daar had uiteindelijk niemand baat bij.

Ik heb ook de neiging om te geloven dat de makkelijkste keuze de verkeerde kan zijn. Dat het verkeerd is om de persoon in te huren die geen begeleiding nodig heeft, want dan maak je het jezelf alleen maar gemakkelijk. Nu weet ik dat het soms, in ieders belang, het beste is om voor zo'n oplossing te kiezen. Wees niet te streng voor jezelf!